ယခုကၽြန္ေတာ္ေရးသားတင္ျပေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္အမွန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ႕ကိုမွ်ထိခိုက္နစ္နာေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေရးသားတင္ျပျခင္း မဟုတ္ပါ။ မေရးလွ်င္ မျဖစ္သည့္အေၾကာင္းတစ္ခု လာေရာက္ တိုက္ဆိုင္ေနသည့္အတြက္ ေရးသားလိုက္ရျခင္ းျဖစ္ပါသည္။
အမွတ္စဥ္(၁)တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ အေဒၚျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သည္မွာ ၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း (၂)(၃)(၄)ပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနပါေသးသည္။ သူတို႕ကို ထိခိုက္နစ္နာ ေစလိုေသာ ဆႏၵႏွင့္ ေရးသားျခင္းလံုး၀မဟုတ္ပါ။ (၂)ႏွင့္(၃)ပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သူတို႕ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို မွတ္မိမည္ပင္ မထင္ေတာ့ပါ။ နံပါတ္(၄) ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ရသူကေတာ့ ဒီစာကို ဖတ္မိရင္ အတိတ္ကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ေစခ်င္ပါသည္။
(၁)
ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာေၾကာင့္ စက္ဘီး တစ္စီးေတာင္မပိုင္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ ရြာႏွင့္ တစ္မိုင္ခန္႕အကြာသို႕ အလုပ္ကိစၥရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဒၚအရင္းထံတြင္ စက္ဘီးသြားငွားသည္။ ထိုအခါ အေဒၚျဖစ္သူ ေျပာလိုက္သည့္စကားမွာ….
“ဒီမွာ ရင္ေက်ာ္….စက္ဘီးကို ငါ့သားစီးဖို႕ ၀ယ္ထားတာ။ နင္ကို ငွားဖို႕မဟုတ္ဘူး၊ မငွားႏိုင္ဘူးေဟ့”
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့လံုး၀မေကာင္း။ အေဒၚအရင္းထံမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ ေသာစကား။ တစ္ေန႕ သူတို႕ထက္သာေအာင္လုပ္မည္ဟုသာ ခံယူခ်က္ထားလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့ခံယူခ်က္ အတိုင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ယခုေနအခါမွာ အေဒၚမရွိေတာ့ေသာ္လည္း အေဒၚ၏ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သားသမီးအားလံုးထက္ ကၽြန္ေတာ္က အစစအရာရာ သာလြန္ခဲ့ပါၿပီ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲကို က်သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့သည့္စကား ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲမွတ္ထားမိသည္။ သူက တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲေအာင္တဲ့ သူေလ။
“ရင္ေက်ာ္…မင္း…ဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲေအာင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႕က ၀ိုင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြ တက္ႏိုင္တယ္ကြ၊ မင္းက ငါတို႕ေလာက္မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ”
အသည္းထဲစြဲေအာင္ မွတ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ မင္းထက္သာရမယ္ဟု ႀကံဳး၀ါးခဲ့သည္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ထက္ ပညာေရးတြင္ သာလြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနေတာ့ တကၠသိုလ္ (၅)ခု၊ ေကာလိပ္တစ္ခု တြင္ ပညာသင္ယူခြင့္ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ေတြ၊ Certificate ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ျဖင့္ Top 10 စာရင္း၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာကို သြားေရာက္သင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူကေတာ့ ဘြဲ႕တစ္ခုသာရၿပီး ကိုယ္ပိုင္သင္တန္း ေက်ာင္းေတြမွာ စာလိုက္သင္ေနရသည္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္က ငယ္စဥ္က စာေရးတာအလြန္၀ါသနာပါသည္။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲသည္။ စကၠဴအတိုအစမ်ား မွာ ေရးသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္၊ ဂ်ာနယ္တိုက္မ်ားကို ပို႕သည္။ အေရြးမခံရ။ အေၾကာင္းမျပန္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက သိသည္။
“အလကား…အခ်ိန္ေတြကုန္ပါတယ္ကြာ၊ မင္းေရးတဲ့စာ ဘယ္သူကမွလည္း ဖတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
သူက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲက်န္ခဲ့သည္။ အဲဒီေနာက္ ေသာၾကာ စာေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ စပါလာသည္။ အျခားေသာ ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္ေတြမွာ ပါလာသည္။ နည္းပညာဆိုင္ရာေရးသားထားသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ကြန္ပ်ဴတာဂ်ာနယ္မွာပါလာသည္။ လက္ေရြးစင္ထုတ္သည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့စာ ၂ ပုဒ္ပါလာသည္။ စာတည္း၊ အယ္ဒီတာ မ်ားထံမွ စာမ်ားလက္ခံရွိလာသည္။ အမွတ္တရထုတ္သည့္ စာအုပ္အတြက္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးျဖစ္သည္။ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေရးျဖစ္ေသာအခါ အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့သည္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္က ရြာမွ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ေရာက္သည္။ ဟုိနားခိုကပ္ေနရ။ သည္နားခိုကပ္ေနရျဖင့္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရသည္။ ခ်စ္ရသူကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕ခဲ့သည္။ သူကလည္း နယ္မွ မႏၱေလးကို ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အခ်စ္က သန္႕ရွင္းသည္။ ျဖဴစင္သည္။ ဒီတုန္းက ႏွစ္ေယာက္သား အေ၀းသင္တက္ေနၾကတာျဖစ္သည္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထပ္ရေအာင္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္မက်ေသး ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဒါကိုလံုး၀လက္မခံ။
“ေမာင္ေက်ာ္…စိတ္ပုတ္ႀကီးေနာ္….သူမ်ားသားသမီးကို ခ်စ္ၿပီးလက္မထပ္ခ်င္တာ၊ အလကားေကာင္”
အေခၚအေ၀ၚကစ ေမာင္ေက်ာ္ျဖစ္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲခံစားလိုက္ရသည္။ အေျပာတြင္ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အနက္ေရာင္မွတ္စုစာအုပ္တြင္ပါ ဒီအတိုင္းေရးသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ထက္သာသည့္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ႏွင့္ သူ႕ထက္အသက္ႀကီးသူကို လက္ထပ္ယူသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဇာခ်ဲ႕မေျပာလိုေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူထက္ ကၽြန္ေတာ္ အစစအရာရာ သာလြန္ခဲ့ပါၿပီ။ သို႕ေသာ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူေျပာေသာစကားသည္ အသည္းႏွလံုးမွာ အမာရြတ္က်န္ခဲ့သည္က ေတာ့ အထင္အရွားျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္
ကိုရင္ေက်ာ္
(၂၂-၂-၂၀၁၂)(၂၃း၂၅)နာရီ
No comments:
Post a Comment