ဒီေန႕ ကေမၻာဇဘဏ္ကို ေငြသြားထုတ္ပါတယ္။ ခရီးထြက္မွာမုိ႕ လိုအပ္တဲ့ေငြ သြားထုတ္တာပါ။ အဲဒီဘဏ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေၾကာင္းကို စာေရးခ်င္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့-
“ကိုေက်ာ္…ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိေနတာပဲ…သိထားတဲ့အတိုင္းပဲေရးလိုက္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္နံမည္ကိုေတာ့ ထည့္မေရးေစခ်င္ဘူး”
“ကိုစန္း…အခုဘာလာလုပ္တာလဲ”
“ေငြလႊဲေတြလာထုတ္တာပါ”
ကိုစန္း (အမည္ရင္းမဟုတ္ပါ)က သူ႕လက္ထဲက ေငြလႊဲလက္မွတ္ေတြကို တစ္ရြက္ခ်င္း ေပါင္းၾကည့္ ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ…သိန္းေပါင္းမ်ားစြာပါလား။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ သူက မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဒါေလာက္ေငြေတြ ေန႕စဥ္အ၀င္အထြက္ရွိေနတာ သူ႕အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ေရာက္ဖူးေတာ့ သိတာေပါ့။
ကိုစန္းက ေငြေတြေပါင္းၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ထုတ္ၿပီးဖတ္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ရရန္စာရင္း၊ ၀ယ္ရန္စာရင္း၊ ေပးရန္စာရင္း သူ႕ရဲ႕စီးပြားေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာရင္းေလးပါ။ ရရန္စာရင္းထဲက ရၿပီးသားေတြကို ေန႕စြဲနဲ႕တကြေရးသားေနတယ္။ ၀ယ္ရန္စာရင္းမွာ ၀ယ္ၿပီးသားစာရင္းကို ေန႕စြဲေလးေတြကို အိပ္ထဲက ေျပစာေလးေတြၾကည့္ၿပီးလိုက္ျဖည့္ေနတယ္။ ေပးရမယ့္စာရင္းကိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သူလုပ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ သူလုပ္ေနၿပီးေတာ့-
“ကိုေက်ာ္…ကၽြန္ေတာ္က ေငြမ်ားေတာ့ နဲနဲၾကာမယ္။ ကိုေက်ာ္က ဘယ္ကေငြလႊဲေရာက္လို႕လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က ခရီးသြားစရာရွိလို႕ပါ။ စုထားတာေတြထဲက လိုသေလာက္ လာထုတ္တာပါ”
“အင္း…ကိုေက်ာ့္ လုပ္ငန္း အေျခအေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား”
“မဆိုးပါဘူး….မီးက မွန္ေနေတာ့ ဆီဖိုး မကုန္ဘူးေလ။ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ အၾကံေပးမယ္ဗ်ာ…ကိုေက်ာ္…ေအာ့ဖ္ဆက္ ေထာင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစား”
“ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမွာေပါ့…ကၽြန္ေတာ္က ကိုစန္းကို အရမ္းအားက်ေနတာ”
“ကိုေက်ာ္က လက္ဖ၀ါးေျခဖ၀ါးက ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားလာတာပဲ တစ္ေန႕ ျဖစ္ကို ျဖစ္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ကာလေရာက္ရင္ျဖစ္မွာပါ”
ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အမည္ကို ေငြထုတ္ရန္ ေခၚသံၾကားတာေၾကာင့္ ကိုစန္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထသြားပါတယ္။ ေငြထုတ္ေကာင္တာမွာ ေငြထုတ္ၿပီး ေငြစုစာအုပ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္ျပားကို ျပန္ယူၿပီး ဘဏ္မွ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
xxxxx
အလုပ္စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုစန္းအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။
ကိုစန္းရဲ႕ဇာတိက ျမစ္၀ကၽြန္ေပၚေဒသ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကပါ။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲက်ေတာ့ မိဘေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္တယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲကို ျပန္မေျဖခ်င္ဘူး။ သူတို႕ၿမိဳ႕က မေလးရွားကို အလုပ္သြားလုပ္တဲ့သူ ေတြလို အလုပ္သြားလုပ္ဖို႕အတြက္ သူ႕မွာ လံုေလာက္တဲ့ေငြေၾကးမရွိဘူး။ သူမ်ားေတြလို အိမ္ေပါင္၊ ေျမေပါင္ၿပီး သြားဖို႕လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။
ဒီၿမိဳ႕က ထြက္ၿပီး တစ္ေနရာရာမွာ အလုပ္လုပ္သြားလုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ သြားရမလား။ မႏၱေလးကို သြားရမလား။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားတယ္။ ေနာက္ဆံုး မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတဲံ အသိ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကေန အလုပ္လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
မိဘေတြက ရင္းႏွီးစားေသာက္ဖို႕ ေငြ တစ္သိန္းနဲ႕ ခရီးစရိတ္ အလံုအေလာက္ေပးလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္ကို ေရာက္တယ္။ ေနာက္ အျမန္ရထားစီးၿပီး မႏၱေလးကို သြားခဲ့တယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို ရွာေဖြၿပီး သြားတယ္။ ဆရာေတာ္က ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ေပးတယ္။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စီစဥ္ေပးမႈနဲ႕ ေစ်းခ်ိဳထဲက စာေရးကိရိယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ မွာ အလုပ္ရတယ္။ စာေရးကိရိယာဆိုင္မွာ (၆)လေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသြားတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က အသိအကၽြမ္းေတြလည္းရလာတယ္။
တစ္ညေနမွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ညေစ်းတန္းကို ေလွ်ာက္လည္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၀ယ္လာတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့စာသားေလးကို အရမ္းသေဘာက်ၿပီး ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ကူးေရးလိုက္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ နည္းစနစ္ေတြထဲက “လိုခ်င္တာေတြကို အတိအက်ေရးသား မွတ္တမ္းတင္ထားပါ။ မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္ အသံထုတ္ဖတ္ပါ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လိုခ်င္တာေတြ ရရွိပိုင္ဆိုင္ေနၿပီလို႕ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ အာရံုျပဳပါ။” ဆိုတာကို အတိအက် လိုက္နာလုပ္ေဆာင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေအာက္မွာ ေရသားထားတာကို လက္ေရးလွလွေလးေရးၿပီး ပလပ္စတစ္ေလာင္း လိုက္တယ္။ အလုပ္မသြားခင္ အေခါက္ေခါက္ အခါဖတ္တယ္။ အလုပ္က ျပန္လာၿပီး အေခါက္ေခါက္ အခါခါဖတ္တယ္။
သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္။ ၀င္ေငြကို မ်ားသည္ထက္ မ်ားေအာင္လုပ္မည္။ ထြက္ေငြကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္လုပ္မည္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားေအာင္လုပ္မည္။
စာေရးကိရိယာဆိုင္က အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္စာေရးကိရိယာဆိုင္ေလးကို အခန္းတစ္ခန္းငွားၿပီ တည္ေထာင္လိုက္တယ္။ သူ႕မွာပါလာတဲ့ေငြ တစ္သိန္းဆိုတာက ဘာမွ လုပ္ေလာက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္း စုေဆာင္းထားတာေတြရယ္။ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ စာေရးကိရိယာဆိုင္က အေၾကြးေပးတဲ့ ပစၥည္းေလးနဲ႕ ဖြင့္လိုက္တဲ့ဆိုင္ကေလးက သူ႕ဘ၀ကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ ဌာနဆိုင္ရာေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလာတယ္။ ရန္ကုန္က စာေရးကိရိယာဆိုင္ႀကီး ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္မိလာတယ္။ သူက မွန္မွန္ကန္ကန္ သစၥာရွိရွိ၊ ကတိတည္တည္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေတာ့ လုပ္ငန္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕တိုးတက္လာတယ္။ ေနရာက်ယ္ၿပီး သြားေရးလာေရးလြယ္ကူတဲ့ အိမ္တစ္လံုးကို ငွားလိုက္ၿပီး ေျပာင္းေနလုိက္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ဆိုင္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ စကၠဴျဖတ္ စက္ ၀ယ္တယ္။ အလုပ္သမား ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ငွားၿပီး လုပ္လိုက္တာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ သူ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။
လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႕ ဘြဲ႕ရ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ၿပီး လက္ထပ္လိုက္တယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္အတြဲညီညီနဲ႕ ရွာေဖြစုေဆာင္းတယ္။ ပိုလွ်ံတဲ့ေငြနဲ႕ ေျမကြက္ေတြ လိုက္၀ယ္တယ္။ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ထြန္းကားလာတယ္။ ရန္ကုန္ကို သြားၿပီး စကၠဴလုပ္ငန္းကို သြားေရာက္ေလ့လာ တယ္။ ရန္ကုန္က အျပန္မွာ ေအာ့ဖ္ဆက္တစ္လံုး၀ယ္ၿပီး ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းပါလုပ္တယ္။ လုပ္ငန္းေတြ တရွိန္ထိုးတက္သြားတက္။ စီးပြားေရးမွာ ထိပ္တန္းကို ေရာက္သြားတယ္။
xxxxx
တစ္ေန႔ စကၠဴထုပ္ သြားမွာဖို႕ သူေပးထားတဲ့လိပ္စာအတိုင္း ကိုစန္းအိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီးပို႕ခိုင္းတာကို သူက အိမ္ကို ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လာခဲ့ဖို႕ အတင္းေခၚတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေလ့လာခ်င္တာေၾကာင့္ သြားျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕အိမ္နားေနာက္ေတာ့ ပံုႏွိပ္စက္က အသံေတြ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းၾကားေနရတယ္။ ျခံ၀န္းအက်ယ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အျပည့္ အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု။ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူကခ်ဳပ္ေနတယ္။ စာရြက္ေကာက္သူကေကာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူဦးေရကို ခန္႕မွန္းလိုက္တယ္။ လူ(၂၅)ေယာက္ခန္႕ရွိတယ္။
ကိုစန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ရံုးခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထဲေခၚသြားတယ္။ သူ႕ရံုးခန္းက အတြင္းကသာျမင္ရၿပီး အျပင္က မျမင္ရတဲ့ မွန္မ်ားကာရံထားေသာရံုးခန္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အထဲကို ၀င္သြားေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၊ တယ္လီဖုန္း (၃)လံုးကို သူ႕အလုပ္စားပြဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႕နားမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ထိုင္ၿပီး စကၠဴကိစၥ၊ စာအုပ္ကိစၥေတြ ဖုန္းဆက္ေနတာ။ ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥေတြ ဖုန္းဆက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ခိုင္းၿပီး သူ႕တပည့္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး ေကာ္ဖီနဲ႕မုန္႕လုပ္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေျခအေနကို ေလ့လာတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာေနတာကို သတိထားမိ ဟန္တူပါတယ္။
အတန္ၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီနဲ႕မုန္႕ေရာက္လာတယ္။
“ကိုေက်ာ္…ေကာ္ဖီေသာက္…မုန္႕စား”
ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီကို ေသာက္ၿပီး မုန္႕တစ္ခုကို ယူစားလိုက္တယ္။
“ကိုစန္း…ေျပာဖူးတယ္ေလ…မႏၱေလးကို ေငြတစ္သိန္းနဲ႕ ေရာက္လာတာဆိုတာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕႔လား ဗ်ာ”
“ကိုေက်ာ္ရယ္…ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာပါ။ အံ့ၾသေနတာလား။ ေကာ္ဖီကို ကုန္ေအာင္ေသာက္၊ မုန္႕လည္းစားဦး။ ၿပီးရင္ ဟိုဘက္လိုက္ျပမယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီကို ကမန္းကတန္း ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ ကိုစန္း ေခၚရာေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားပါတယ္။
အလြန္ႀကီးမားက်ယ္၀န္းတဲ့ အေဆာက္အဦထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီးအံ့ၾသရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကၠဴလုပ္ငန္းကို လူေတြ ဒါေလာက္အမ်ားႀကီးနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနတာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခန္႕မွန္းမိသေလာက္ဆိုရင္ လူတစ္ရာေက်ာ္မယ္ထင္ပါတယ္။
“ကိုစန္း…အလုပ္သမား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဗ်”
“ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ရံုမွာ အလုပ္သမား ႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ထင္မွတ္ထားျခင္းမရွိေသာ အေရအတြက္ပါလား။ သူ႕အလုပ္ရံုကို မေရာက္ဖူး ေသးခင္က ဒီလိုလုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္သူဟု မယူဆခဲ့ပါ။
“ကိုေက်ာ္”
“ေျပာပါကိုစန္း”
“ေဟာဒီ….ေအာ့ဖ္ဆက္ တစ္လံုးကို က်ပ္သိန္း ခုနစ္ရာေပး၀ယ္ထားရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၈ လံုးရွိ တယ္။ ဒါေတာင္ အလုပ္ေတြနဲ႕ မႏိုင္လို႕ ေနာက္ထပ္ ၂ လံုး ထပ္မွာထားတယ္။ ဂ်ပန္စက္ေတြခ်ည္းပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တြက္ျဖင့္ တြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ စုစုေပါင္း က်ပ္ သိန္း ငါးေထာင့္ေျခာက္ရာပါလား။ စကၠဴထပ္ေတြကလည္း ခန္းမႀကီးတစ္၀က္ေလာက္ ထပ္ထားတာဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း တန္ဖိုးကို ခန္႕မွန္းလို႕ မရႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြာပါတယ္။
“ကိုေက်ာ္…ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းကို လက္ေတြ႕ ျမင္ရၿပီပဲ။ ဘယ္လို သေဘာရလဲ”
ကိုစန္းက သူ႕လုပ္ငန္းေတြ လိုက္ျပရင္း စကားေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္…တစ္ခုေမးမယ္”
“ေမးပါ”
“အခုလို ေငြတစ္သိန္းထဲနဲ႕ အခုလို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္ဖိုးရွိတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္လာေအာင္ အခ်ိန္တို အတြင္းျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္…သန္းၾကြယ္သူေဌးႀကီးေတြကို အားက်တယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သန္းၾကြယ္သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႕ မႏၱေလးကို ေရာက္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာ”
“အင္း…”
“ကၽြန္ေတာ္ ညေစ်းက ေအာင္၀င္း(စိတ္ပညာ)ရဲ႕ စိတ္၏စြမ္းအင္ ဆိုတဲ့စာအုပ္ေဟာင္းကေလးကို ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးခဲ့လို႕ဗ်”
“ဘယ္လို က်င့္သံုးတာလဲဗ်”
“ကၽြန္ေတာ္ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာျပရရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာမွန္သမွ် စာအုပ္ထဲမွာခ်ေရး၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ရရွိပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ေန႕ရက္ပါေရးရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႕တိုင္းမနက္ တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္ အသံထြက္ဖတ္တယ္”
“ခင္ဗ်ား…အဲလိုလုပ္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာတာလား”
“ခ်က္ခ်င္းေတာ့ သတ္မွတ္တဲ့ရက္အတြင္း မျဖစ္ဖူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္...ဇြဲ မေလ်ာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ စာကို မနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညတစ္ႀကိမ္နဲ႕ အားမရေတာ့ဘူး။ သြားေလရာ ယူသြားတယ္။ လူရွင္းရင္ ထုတ္ဖတ္တယ္။ ဆိုင္မွာ လူမရွိရင္ ဖတ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အလြတ္ရ သြားတယ္။ စာအုပ္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အျမဲတန္း ႏႈတ္က ရြတ္ေနတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဂါထာရြတ္သလို ရြတ္ေနတာ”
“ေအးဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အားက်လာၿပီ”
“ကိုေက်ာ္…ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဗ်ာ…သူမ်ားကို အားမကိုးနဲ႕ ကိုယ့္အစြမ္းအစကို ကိုယ္ယံုၾကည္ေအာင္ လုပ္၊ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကိုေမြးၿပီး လုပ္ပါ”
“ကိုစန္း…အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျဖစ္တာ အရမ္းကို တန္ဖိုးရွိသြားၿပီဗ်ာ”
ကိုစန္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြး၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးတို႕ လန္းဆန္းသစ္လြင္ေနပါေတာ့သည္။
xxxxx
ယခု ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတဲ့ ကိုစန္းဆိုတဲ့သူဟာ ယခုတိုင္ အသက္ထင္ရွားရွိေနပါေသးတယ္။ သူက နံမည္ေဖာ္ၿပီး မေရးပါနဲ႕ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မေရးတာပါ။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို အံ့မခန္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့အခါ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ ေရးသားခ်က္ကို သတိရလိုက္ပါတယ္။
“အားက်မိလွ်င္ အားထုတ္တတ္ျမဲ၊ အားထုတ္လွ်င္လည္း အားထြက္လာၿမဲ၊ အားထြက္လာလွ်င္လည္း အားက်ခဲ့မိရာပန္းတိုင္ကို ေရာက္တတ္ၿမဲ…….တစ္ခုရွိသည္က မိမိအားက်မိသည္ကို သင့္၏ မသင့္၏ သတိရွိစြာ ခ်ုင့္ခ်ိန္တတ္မႈသည္လည္း အမွန္လိုအပ္သည္”
အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္
ကိုရင္ေက်ာ္
(၂၆-၆-၂၀၁၂)(၁၉း၀၅)နာရီ
